Yolcu

Hoşgeldin Ey Yolcu..!

Sana kahve ikram etsem;
Benim elim Şazeli’nin eli değil,
bilesin..!

Hem yavaş aç kapısını bu hanenin..
Duvarları yıkılmasın.
Burası han değil,
ben hancı değilim.
Canım sıkılmasın.

Dur..dur gitme,
alınma, hemen kırılma bana..
Hem diyeceklerim var daha.

Burası Vefasızlar Yurdu..
Gidenler hiç dönmedi,
sitemim ondandır.

Ama burada,
Uyku bile haram sana.
Çünkü viran olmuş hanenin döşeği,
Ketenci’nin önündeki taştır.
Söz bitmeden,
ölüm de yok sana.
Ve söz, bitmedi daha..

Benim sözüm,
Minareden, leyleğe hiç dinmeyendir.
ki o; hasrettir.
Mevlana’dan Şems’e nağmedir,
ki o; bülbülün harcı değildir.
Sinan’ın Niyazi’ye öğrettiğidir.
ki o; ilahidir..

Bazen de,
benim sözüm,
Zühre’ye dir.
o ki; dar sokaklara,
gökten düşendir..

Yolcu..
sen yine de gitme.
Gitme ki;
viran olmuş haneye,
senden başka
gelen de yok..

Belli ki yaralısın,
bende de var yara..
Hem bak, ey yolcu..
Bende ki yara,
çok daha fena.
Kal benimle..
Sakın gitme daha.

Çıkar heybendeki merhemi,
döküverde göreyim..
Önce biraz iyileşmeliyim.
Ve iyileşince,
sana söz!
Seni dipsiz kuyaya,
en son atacağım..
Çünkü önce,
yüreğini söküp,
közde yakacağım…

Kal benimle ey yolcu..
Sakın gitme..
Benim sözüm sana,
bitmedi daha.