Karmaşık başı dumanlı bir hali vardı o sabah yürürken gökdelenlerin ruhsuz gölgeleri arasında.
Durmak bakmak isterdi de yapamazdı.
Tembellikti, bunca zaman avcundan kaçırdığı yitip giden düşler.
Düşün içinde gerçekten çok uzak bir rüzgâr tılsımı idi o, bu kayıp şehrin surları arasına sıkışmış adam.
Güneşin aydınlattığı gülen bir yüz bile değiştirmezdi alnın ortasındaki kıvrımları.
Ciddi biri idi o, gülmeyeli nice olmuştu.
Kayıp gidiyordu zaman gibi düşleri de baka kaldığı eski bir tren gibi ağır ve mağrur ilerlerken ardından.
Sevmeyi çok beceremedi, istediği halde.
Kadın gibi duruyordu tüm hayatı ince belli, narin, kırılgan.
Ama o; beceremedi o hayatın içinde başını göğe çevirmeyi,
Dimdik durmayı.
Şimdi sokak sokak dolanırken bu akşam yelinde aradığının ne olduğunu bilmeden savruluyordu.
Bir toz misali kiminin ak saçlarına, kiminin gülen dudağına, kiminin de huzuruna konuyordu da duramıyordu akıp, kayıp gidiyordu.
Çok derin nefes çekti sigarasından, duman değildi ciğerini delen; sevda türküsü idi yaraları kesen.
Kor kor oldu içi küllenmeyi bile beklemedi akşamın bu yorgun kaldırımlarını aşındırırken.
Deniz kudurmuş, öfkelenmiş haykırmak istercesine çıktı yokuş aşağı inerken bu dar sokaklardan karşısına.
Bir tokat gibi patladı dalgaların sesi.
Duymak, görmek istemediği onca şey dans ediyordu yüreğinde bu dalganın haşin sesinde.
Koşar adım kaçtı da kala kaldı bu deniz kenarındaki titreşen haliyle.
Ciddi biriydi o güneş bile ısıtmadı tenini.
Aşk kokan nefesini.
Yıllar hızlı akıp gitti sağından solundan ama o; hep aynı duvar kenarında, aynı surun altında, aynı yolun başında ve hep aynı kapının ardında.
Soğuyordu içi de yüreği de ama soğuk titretmiyordu ellerini, kederini.
Kaskatı kesildi tüm hisleri zaman zehirli bir yılan gibi süründü içinde o deniz kenarında aşka dair her şey kederinde.
Kayıp şehrin sıkışmış çocuğu!!! büyüyeli çok oldu saf yüreğinin.
Aklında, düşlerinde hala uzak diyarların peşinde…