Yine Akşamın ufkundayım
Gün yüzünü dönmüş, patlican morluğunda kızıllık, yüreğimi de alıp götürdün bu gidişinle, içim tamamen buzullar gibi soğuk, Main Nehirinin kıyısından gelen bir yoksulun çaldığı gitarin dramatik sesi, bölmüyor mu? yanlız gecelerimi, zaten hüzünlüyken yüreğim bileylenmiş öfkemle sinmiyor içime sensiz bu sessizlik, kanım öfkeden kalbime vuruyor bin kilometre hızla… yaklaşıyorum sanki hayatın sonuna… çığlık çığlığa bağırıyor bir kadin ormanda, karabasan korkularıyla, benim sevdamı benden alarak, bırakmış saçlarını esen rüzgara… ben koştukça o arkasına bakarak kaçıyor, sevdamı oyuncak sanıp, bir kenara atıyor, her atışında kalbime ağır bir ok saplıyor, gelde dayan bu acılara, ne kaldı yüreğimde acı anılarından başka… gitme diyemeyeceğim, gitmeyi koymussun bir kere sen kafana, umutlarda kayboldu son safağın son kızıllığıyla |