Fakat ben seni çok sevdim bir kere… Azalmıyor, değişmiyor… Giderek büyüyor…

Bugün bir şey denedim…
Acaba tahmin ettiğimin ötesinde mi içime işledin diye…
Aklımdan birazcık olsun çıkmanı,
Sensizde yapabileceğimi kendime kanıtlamak istedim…
Fakat o kadar çok acıttı ki…
O kadar çok derinimdeymişsin ki…
Yolda yürürken bir sokak lambası aklıma seni getiriyor.
Çaya attığım 3. şeker aklıma seni getiriyor.
Bir kuşun simit üzerindeki susamları yemesi aklıma seni getiriyor.
Parmak uçlarımın üşümesi aklıma seni getiriyor…
Elimin fotoğraf makinesine her gidişi aklıma seni getiriyor…
Kabanımın üzerinde kalmış saç telin aklıma seni getiriyor.
Yemeğimin eksik tuzu aklıma seni getiriyor.
Bir apartman adı, bir kaldırım taşı, bir yağmur tanesi…

Aslında bir yerden sonra şunu farkettim:
Sen aklımdan hiç çıkmıyorsun ki…
Bütün hücrelerim ezberlemiş seni…
Günlerce, haftalarca konuşmasak dahi içimdesin.
Böylesine benimleyken ne kadar uzak tutabilirsin ki kendini…
Neden yaşadıklarımızı hayatın bir ödülü olarak kabul etmiyorsun?
Üzüyorsun, her şeyi bir ceza haline dönüştürüyorsun…

“İyi ki” lerim arasında olmak varken,
Neden “keşke” lerimde olmak istiyorsun…
Ya yanıma gel ya da hep uzağımda kal.
Duygularımda bu karmaşadan kurtulsun…
Sen iyi birisin,
Beni seni sevdiğim gibi sevmek zorunda değilsin.
Fakat ben seni çok sevdim bir kere…
Azalmıyor, değişmiyor…
Giderek büyüyor…
Gel ya da git ama arafta kalmayalım.