Buradan Atlasam Canım Acır mı Anne?
Uçurumun kenarındaki küçük kızım…
Anneme dönüyorum;yorgun yüzündeki masmavi gözlerine bakarak; “Burdan atlasam canım acır mı anne?” diyorum…
“Olmaz..” diyor.”Ben yanındayken sana birşey olmaz,izin vermem!” Şimdi yine uçurumun kenarındayım… Bu sefer yalnız.. Annemin yüzündeki yorgunluğu miras edinip kendime; uzun uzun bakıyorum uçuruma..
“SusuyoruM!”
Hayallerim geliyor gözlerimin önüne… Karşılığını beklemeden tüm gücümle sevdiklerim!
En zor zamanlarında yanında olduklarım ve hiçbir zor zamanımda; Yanımda bulamadıklarım!
Yüzümü rüzgara veriyorum… Kollarımı iki yana açıp soruyorum;
“Buradan atlasam canım acır mı anne?”
Sen duymasan da bu soruyu,ben cevabı biliyorum… Ne atlayabiliyorum;ne kalabiliyorum!
Uçurumun kenarında dizlerimin üzerine çöküp ağlıyorum…
Sana,yalnızlığıma,yaşadıklarıma…
“Canım zaten acıyor anne; Atlayayım mı?”
“Olmaz..” diyor.”Ben yanındayken sana birşey olmaz,izin vermem!” Şimdi yine uçurumun kenarındayım… Bu sefer yalnız.. Annemin yüzündeki yorgunluğu miras edinip kendime; uzun uzun bakıyorum uçuruma..
“SusuyoruM!”
Hayallerim geliyor gözlerimin önüne… Karşılığını beklemeden tüm gücümle sevdiklerim!
En zor zamanlarında yanında olduklarım ve hiçbir zor zamanımda; Yanımda bulamadıklarım!
Yüzümü rüzgara veriyorum… Kollarımı iki yana açıp soruyorum;
“Buradan atlasam canım acır mı anne?”
Sen duymasan da bu soruyu,ben cevabı biliyorum… Ne atlayabiliyorum;ne kalabiliyorum!
Uçurumun kenarında dizlerimin üzerine çöküp ağlıyorum…
Sana,yalnızlığıma,yaşadıklarıma…
“Canım zaten acıyor anne; Atlayayım mı?”