BİLİYORUM…

Hiç bir duygum kalmamışçasına öyle bakıyorum boş gözlerle uzaklara.
İçimde yaprak kımıldamıyor sanki.

Hiç kimseyi özlemeden, hiç kimseyi istemeden ve sanki düşünüyormuşum gibi
görünsemde hiç bir şeyi düşünmeden.
Yapayanlız üstüme üstüme gelen duvarların arasında sanki sıkışmışçasına.
Kendimi sorguluyorum geçmiş ve hiç olmıyacak geleceğimle elele.
Cümlelerin ne başı nede sonunu bulamadan.
Neyin fazla neyin eksik olduğunu anlamadan bilinmezlikler içerisinde.
Bir başka bedendeyim sanki hiç bir şey umurumda değil, her şeyden uzak,
hatta kendimden bile, sanki ben ben değilim artık.

Ben kimim?? ben kimdim ki!! her yer sislerle kaplı düşüncelerim bile.
Geçmişim yok mu benim?? yok yok benim geçmişimde yok silinmiş.
Bu kadar çabuk mu tükettik her şeyi??
Kapkara sisler kaplamış her bir anımı.
Odamın duvarları arasında sıkışıp kaldımışım, ne yapacağımı her zaman bilen
ben , bu kez ne yapmam gerektiğini bilemiyorum.
Belkide biliyorum aslında; Kader!! keder, mutsuzluk ve umutsuzluk bir yaşlı
ağaç gibi yığılıp kaldı üzerime sanki okyanusların en derininde
en dibe vurmuş gibiyim.
Ama bazen bilmek de yetmiyor.
Tüm beklediklerim öylesine ölmüşlükte ki,
Acılar içerisinde usul usul, bile bile…
Sadece duruyorum… öylece susuyorum…
ne yapılacak bir şey vardı, ne de yapılmamış bir şey kalmıştı.
Yaptıklarımdan mı pişmandım, yapamadıklarımdan mı?
biliyorum çok zor olucak, özliyeceğim, isteyecağim.
BİLİYORUM…