Benim masaLımın sonu mutsuz..

Yavas yavas yalnızlığa alısıyorum galiba. Ama sensizliği sorarsan…
O haka yabancı… Şimdi her şarkıda, her yazıda ağlıyorum..
Yeter artık diye isyan ediyorum..
YETER ARTIK !
Cok fazla.. Bunlar benim için cok fazla…Ben daha neyim..
Allah’ım.. Bu acıyı bu yasta mı öğrenmem gerekirdi..
Hoş daha alısamadım da..
Ama cok yalnızım…
Kimsenin olmadığı bir karanlık sokakda dolaşıyorum…
Terk edilmisim herkes tarafından.. Bırakılmısım bir köşeye..
Birileri yardım eder umuduyla..
Aslında benim tanımadığım ne cok umudum varmıs..
Asla tanıyamadığım..
Yeni tanısdım onlarla. Her attıkları adıma şaşıyorum.. İnanmıyorum..
Hatta gülüyorum..
Kendime güvenmiyorum..
Hüzünlüyüm.. Her gün bir yanım terk ediyor beni..
En sonunda ben beni terk edicem diye korkuyorum..
Geri dönüp baktığımda bir sürü ben..
Mutlu ben..
Neşeli ben..
Güvenli ben..
Umudlu ben..
Hayata tutunan ben..
Gülen ben..
Cocuk ben..
Simdi ise geriye kalan..
Ağlayan, yalnız, çağresiz, umudsuz, kapkaranlık, karamsar, acılı,
hüzünlü..
Ve bir sürü sensizlikle uğrasan ben..
Bunca seyin altından kalkmaya çalısan asıl benliğim..
İşte şaştığım nokta..!
İşte bittiğim nokta..!
Benim masaLımın sonu mutsuz.. oLsun.. Bitsin Yeter..!

Tuğce