Sen gelmeden önce diye başlayan binlerce cümle geçiyor aklımdan… Sen gelmeden önce ben daha bir bendim.Ama mutsuz, ama geçmişin izleri içimde, utanarak, ama yalnız, ama bendim…
Sen gelmeden kurallarım, yasaklarım vardı. En güçlüsüydüm hayatımın. Bir monitöre saatlerce boş boş bakamazdım mesela. Şarkılarım vardı sensiz söylediğim, sesim sadece benimdi. Daha bir umutluydum ya da daha bir boştu herşey. Çözemedim, çözmekte istemiyorum korkuyorum galiba…
Sonra sen geldin, ne oldum, neyim oldun çözemedim. Ben çözmeye çalıştıkça sen daha çok geldin. Ne sana sığınabildim ne kendime sığabildim. Uzaktanda olsa okadar derinde yer ettinki, butun hayırlarıma rağmen …
Tek başıma taşırken bütün yüklemleri, öznelerimi kaybetmişim sen gelince anladım. Bütün roller benimdi, hayata oynuyordum, sınırım, çekincem yoktu. Hatalarım kaçışlarım oldu bitti deyip kapatmıştım, sen gelince nedenlere boğuldum…
Ezberlemiştim ben aşkı senden önce. Sadece masallarda yerini alan, sonu gelmesin dediğimiz rüyada yer alandı…
Sen gelmeden önce…
Sen geldin ezberlerim karıştı. Repliklerimi unuttum, susuyorum, doğaçlama da yapamıyorum artık. Takılı kaldı hayalin, kısa anların aklımda, içimde. Tek kişilik dev bir oyununun son perdesi, söz bitti…
Yaralarım kanıyor, her kanayan yerden bağıra bağıra umut doğuruyorum. Daha çok acıyor yaralar umut doğarken. Olsun diyorum umudum var artık. Hala hissedebilmeye, içimde bişeylerin varolduğuna dair. Hiç seninle olamicak olsamda. Canımın acısı hiç dinmicek olsada…
Varsın acısın…
Sonra aklıma geliyor km lerce uzakta oluşum sana ve senin bana gelmeyişin…
Aklından geçenleri sorguluyorum kendime…
Utanıyorum yaşamışlıklarıma senden önce…
Sana senden çok ihtiyacım olduğu için belki, kollarında olmaya, kokunu almaya, senin olmaya, benim olmana ihtiyacım olduğu için belkide….
Belki de seni temize çıkarıyorum ruhumda, adın aşk olsun diye…
Yine de Hoşçakal Zamansızlığım….