Adını Sen Koy…

Fikrimin ince detayları, duygularımın diline ayar olamıyor ki… Ki bilirim sevgisizliklerin soğuk ve yıpratan dokunuşlarını… Her seferinde tövbe edip yeniden başlamanın gel gitleri nasıl incitir insanı bilirim. Bilirim de geri çekilemem. Nevrotik düşüncelerin insanı sarıp sarmalaması adeta bir sarmaşığın dalları misali… Kesip atamam o soğukluğu ile sarıp sarmalayan dalları… Kıyamam… Kendimden veririm parça parça yok ederim umutları… Tüketirim yavaş yavaş ve sabırla o saf tertemiz aydınlığı, karartırım ışığımı. Ölüme hazırlarım duygularımı… Mutlu olmak istemem melankoliktir yaşam tarzım çünkü. Çünkü üretemem mutlu olduğumda. Sevmenin hep acı, hep hüzün olduğu öğretildi yıllarca bana.Ve hiç değişmedi bu kısır döngü. Değişmeyecek de her yaşanmamışlıklarda… Her seferinde coşkuyla heyecanla başlar sonunda hüsranla biter yok olur ölürüm ama…

Ne demiş şair:

” Her insan öldürür gene de sevdiğini…

Gene de ölmez insan“