Acıttın Sevgili

Gitmen değildi beni öldüren
Bakışlarınla ruhumu biçiyor
Hasretini yüreğime zincirleyip
Aşkı inkâr edip kaçıyordun sevgili

Anladım ki gecelerin sabahı yokmuş, karanlık bitimsizmiş.
Ben güneşi her şeye rağmen doğuyor sanırdım, her şey senmişsin, seninle birlikte her şeyi kaybedince anladım. Güneş sensiz doğmuyormuş.
Şimdi öksüz kalemimle, titrek sözler yazıyor ve her şiirde bir mezar kazıyorum.
Yarınlarımı gömsem, dünlerim filizleniyor gömdüğüm yerden. Dünlerimi biçsem, gözyaşları düşüyor içinden. Kaç ölüm yaşıyorum ve kaç gece toprak olup seriliyor üstüme bir bilsen.

Gözlerinde büyüttüğüm sevdam
Sözlerinde küçülüyor
Zemheriler mevsimlere ihtilalde
Çamurlanmış paletlerle yüreğimden geçiliyor her gece

Düşmüştüm…
Ellerim ellerini arıyordu boşlukta.
Aşk hatır, aşk vefadır diye sayıklıyor, mutluluklarımın içinden mutsuzlukları ayıklıyordum ama sonu gelmiyordu, ya da beni bıraktığın sonsuzluk, bir sona izin vermiyordu.
Hasret bir vinç misali, mantığıma kısır döngüler yüklüyor, her döngü bir süngü misali ruhumu yokluyordu. Var olmak adına yok olmanın içinden taşıyordum
Yaşamaksa bu yaşıyordum sevgili…

Güllerin rengini ne çaldı sence?
Hangi gam gem oldu aşkta dirence?
Düşün ki bir balık suya muhtaçken!
Yaşar mı ah gülüm suyu ölünce?

Denizler rengini, gökyüzü ahengini, ben bende beni arıyorum sevgili.
Her şey kayıp, bir yok olmuşluk var anlayamadığım. Kim bulsa beni, bu sen değilsin sözleri, üstümde meçhullüğün, ruhumda umarsız gidişinin izleri. Yaşam artık bir çöl, sense gördüğüm serap. Yorgunum, tükenmişim ama hala sana koşuyor ve her seferinde sonsuz bir uçuruma düşüyordum sevgili.

Düşüyordum…
Sen tutmuyordun ellerimi
Ben Aşk-ı Anka oldukça sana
Sen yeniden doğmayayım diye savuruyordun küllerimi
Ben sana yüreğimle açıktım
Sen yüreğimi acıttın.
Acıttın sevgili…