Yürek Acısı

İnsanların yüzlerindeki anlam her zaman degerlidir. İçten ve sıcak bir gülümseme tüm olumsuzlukları yok eder… Ben ben oldugumu yazarken hissedebiliyorum.. İşte o zaman ben gerçek ben olabiliyorum.. Ama başkalarının gördügü o kadar çok ben varki….
İnsan bir yerlerde olmak ve bulunduguyeri korumak için  kişiliginin,  yaşadıklarının dışında görünmek için öyle olması gerekiyor.. Nerde yaşarsak yaşayalım, nerde olursak olalım, insan yüregini aldatamıyor. Yüregimizdeki tüm sırlar gizli kalmalıdır.. Yüregimiz hassas ve kırılgandır, bir o kadarda esnekdir… Bagışlayabilir, unutmuş görünebiliriz… Ama yüregimiz asla unutmaz… Çünkü unutmak ögrenmek anlamak kadar kolay degildir. Vucudumuzdaki tüm kırıklar, ezikler iyileşebilir ama yürekteki  ezikler kırıklar aslaa….”beynimin içi bomboş, bedenim kurşun gibi. Dünya başıma düştü sanki, bacaklarım taşımıyor artık beni.. Öyle bir dünya dönüyorki, kayıyor ayaklarımın altında ki toprak. Yaşam bu kadar mı kısa? Ölüm bu kadarmı kolay??’ ‘işte bu sözler Hrant Dink’in. Bir yüregin kırıklıgını  bazen ölümü hissedecek kadar acı oldugunu anlarım hep…