Buradan Atlasam Canım Acır mı Anne?

Anneme dönüyorum; yorgun yüzündeki masmavi gözlerine bakarak;
“Burdan atlasam canım acır mı anne?” diyorum…

“Olmaz..” diyor.”Ben yanındayken sana birşey olmaz,izin vermem!”

Şimdi yine uçurumun kenarındayım…
Bu sefer yalnız..
Annemin yüzündeki yorgunluğu miras edinip kendime;
uzun uzun bakıyorum uçuruma..

“SusuyoruM!”

Hayallerim geliyor gözlerimin önüne…
Karşılığını beklemeden tüm gücümle sevdiklerim!

En zor zamanlarında yanında olduklarım ve hiçbir zor zamanımda;
Yanımda bulamadıklarım!

Yüzümü rüzgara veriyorum…
Kollarımı iki yana açıp soruyorum;

“Buradan atlasam canım acır mı anne?”

Sen duymasan da bu soruyu,ben cevabı biliyorum…
Ne atlayabiliyorum;ne kalabiliyorum..!

Uçurumun kenarında dizlerimin üzerine çöküp ağlıyorum…

Sana,yalnızlığıma,yaşadıklarıma…

“Canım zaten acıyor anne;
Atlayayım mı?”